به یاد آور .....

و آن دم که تنها برگ زرد درخت عشقمان هم به بهانه ی پاییز خود را رهایی بخشد:

به یاد آور مرا که چون بادی وزیدم در میان بیشه زار ها و کوهساران

و وقتی تو را چیدم از گلستان تا با هم سفر کنیم پژ مردی .

به یاد آور که من همیشه به دنبال آب روان بودم و تو چشم انتظار باران.

به یاد آور رقص گل سرخ و باد را در اوج آسمان وقتی که خورشید

مبهوت مانده بود و آسمان تحسین می کرد و زمین افسوس می خورد.

و بدان که باد تا ابد سرگردان از کویی به کوی دیگر خواهد رفت

با گل سرخ خشکیده ای در آغوشش .